Waar veel van mijn klasgenoten in hun hoofd worstelden met hun studiekeuze, maakte ik de mijne letterlijk met mijn handen. Al op jonge leeftijd ging ik iedere zaterdag met mijn vader mee om te klussen – ‘beunen’, zoals wij dat noemen. Eerst was het gewoon een manier om een extra centje te verdienen. Later groeide het uit tot iets groters: een passie voor techniek. Voor ik het wist, was mijn vader niet alleen mijn klusmaatje, maar ook een collega.
Ik zag al snel dat Jay in de techniek thuishoorde. Hij kreeg dingen uit zijn handen en had gevoel voor het werk. Na de middelbare school ging hij als vakantiekracht aan de slag bij Kuijpers. Onze eerste klus samen was bij mijn vaste project bij ‘Charles River’. Daar bouwen we complete laboratoria – van A tot Z – en dat is precies waar mijn expertise ligt. Samen renoveerden we onder andere een luchtbehandelingskast en maakten we verdelers. We hadden één ding afgesproken: werk en privé houden we gescheiden. Toch komt inmiddels het werk aan de keukentafel vaak ter sprake. Die gesprekken zijn goud waard. Ik leer van hem, hij van mij.
Na die ‘vakantiebaan’ ging ik een leerwerktraject in bij Kuijpers en IW (InstallatieWerk). Twee jaar lang combineerde ik theorie op school met praktijkervaring. Mijn vader was mijn leermeester. Hij begeleidde me zoals hij dat met elke leerling doet: eerlijk, direct en met vertrouwen. In zijn team moet je echt aan de bak en dat vond ik juist mooi. Joost: Ik begeleid graag jonge talenten. Dus ook Jay. Inmiddels heeft hij het eerste deel van zijn opleiding afgerond. Nu werkt hij met een andere collega. Want het is belangrijk dat hij het vak van meerdere mensen leert.
Of ik ooit nog met mijn vader ga samenwerken? Zeker weten. Maar niet meer onder hem. Ik wil zelf stappen maken, mijn eigen pad volgen. Dat begint nu echt vorm te krijgen. Sinds kort heb ik mijn eigen bus, wat me de vrijheid geeft om zelfstandig naar klanten te gaan – iets wat ik het allerliefste doe. Joost: Die ontwikkeling vind ik prachtig om te zien. Hij groeit als vakman én als mens. Dat hij nu zijn eigen bus heeft en zijn eigen verantwoordelijkheid pakt, maakt me een trotse vader.
Jay leert van mij het vak, ik leerde het van mijn vader. Wat ik van hem heb geleerd vormt nog steeds de basis voor het werk dat ik doe en de keuzes die ik maak. In onze familie draait het niet om grote woorden. We laten onze handen spreken. Het gaat om het vak, de passie en de verantwoordelijkheid die we van generatie op generatie doorgeven. Gewoon doen. Dat zit in ons bloed.
Deel dit artikel
